Amber zat gewoon rustig in de trein, ze keek naar de brede bergachtige landschappen van Finland. Ze had deze rit al meerdere keren voltooid maar deze keer had ze er een vreemd gevoel bij. Ze legde haar boek aan de kant en bekeek de trein en zijn passagiers. Er was niets abnormaals. Sommige mensen waren aan het slapen. Anderen waren een krant of een boek aan het lezen, verschillende waren naar hun telefoons aan het kijken en nog anderen waren door het raam aan het kijken. Er was maar één verdacht geval: een man met een hoed die dicht bij het einde van de wagon stond terwijl er nog meer dan genoeg zitjes vrij waren. Hij keek op en keek diep in haar grote bruine ogen. Het was haar vader.
Hij zag er boos uit en hij had het recht om boos te zijn! Amber was haar grootmoeders diamanten aan het transporteren van het ene rusthuis naar het andere en niemand in de familie had haar vader verwittigd. Amber wou de confrontatie niet aangaan dus greep ze haar rugzak die nu duizenden euro's waard was en ging in de volgende wagon zitten. Ze zette haar rugzak voorzichtig neer op een stoel en ging zelf op de stoel ernaast zitten. Ze begon weer te lezen. Twintig minuten gingen voorbij en ze had weer dat vreemde gevoel. Haar vader had haar toch zeker niet achtervolgd! Hij was niet perfect maar hij ging meestal niet zo over de top. Amber draaide zich om en zag dat het wél haar vader was. Nu met twee mannen naast hem. Ze begonnen in haar richting te wandelen.
Amber was moe. Ze was nu al een tijdje aan het lopen met die zware maar kostbare rugzak en ze was al zes wagons verder. Hoe lang was deze trein wel?
De volgende wagon was die met de zakenmensen en hun assistenten. Ze zou erdoor moeten wandelen in plaats van lopen. Haar vader en zijn 'helpers' wisten dat ook. Ze waren al zo dichtbij dat Amber de grijns op hun gezichten kon zien wanneer ze zich omdraaide. Een grijns die maar bleef groeien hoe dichter ze bij de zevende wagon kwam. Amber was aan het snelwandelen. Ze glimlachte naar de zakenmensen en sommige glimlachten terug. Ze probeerde om zichzelf en haar rugzak er zo onverdacht mogelijk te doen uitzien.
Ze had de wagon verlaten. Nu was haar enige kans om een voorsprong te krijgen op haar vader en zijn team. Drie wagons verder waren er nog maar twee wagons over. De trein was bijna aan het station waar Ambers moeder en plusvader op haar zouden staan wachten. Amber had het einde van de trein bereikt. Haar vaders team was er ook bijna en het zou nog een hele minuut duren tot de trein effectief tot stilstand zou komen.
De trein kwam aan in het station en Amber had geen andere keuze dan van de trein te springen. Ze viel. Alles werd zwart. Ze hoorde glas breken.
De diamanten.
