Een hele tijd geleden was er het lichtfestival in Gent. Ik ben ook geweest met mijn mama, papa en broer. Alles was heel mooi! Maar hetgeen voor altijd in mijn geheugen gekerfd is: een piano en als je een toets induwde, verscheen er een gekleurd lichtvlak op een gebouw aan de Reep.
Ik heb er zelf ook een stuk gespeeld, eentje van Wim Mertens. Sommige mensen keken alleen naar de lichtvlakken, anderen alleen naar mij en nog andere naar allebei. Volgens mij hoorde mijn familie bij de tweede groep.
Volgens mijn mama en papa kreeg ik meer applaus dan de professionele pianist voor mij. Maar dat heb ik zelf niet gehoord want ik was nog steeds verlamd van de stress.
Voor mij in de rij stond er nog een oudere meneer, maar omdat zijn kleindochter toch niet wou, was het al onmiddellijk aan mij. Dat was een beetje onverwacht, maar ik heb tijdens het spelen (gelukkig) geen enkele fout gemaakt!
Tip: als je iets moet doen voor veel mensen en je maakt toch een fout, doe dan alsof het de bedoeling was.
